Çölü Geçtin

 Mutlu olma çabaları, bir tutam gülüş koparma çırpınışları, hüzünden kaçış ve kırılan düşlerden kıvrak sıyrılışlar …. Bu terimlerden oluştuğumu hissediyorum. Etimin bir sitem damarından oluştuğuna, kemiklerimin çok çok önecelerinin acıklı stranlarından satın alındığına dair acaip tahminler besliyorum. Gülüşümde sızılan samimiyet hissediliyor, fakat bu samimiyette de bir kekremsilik var. Kimse duymasa bile ben duyuyorum, uzaktaki dostumun yüzünü ekşittiğini görmesem de hissediyorum. O uzaklarda ve salınan bir çınar ağacının altında kitap okumakta, ve uzun zamandır yüzünü ekşitip uzaklara bakıyor, biliyorum. Rüzgarlarda sesi çınlıyor merak etmesin, ben duyuyorum. Bu huzursuzluk tek kişilik yaşanmıyor. Burada ışıklar sararınca uzaklarda bir dostum ağlıyor, biliyorum.  Uzaklarda susuşlar çoğalıp, kırlangıçlar çoğalınca ve her biri aynı ağacın dalına tüneyince, içimde bir acaip hüzünler barındırmadığımı biliyor olsalar da rengarenk hayatımın içinde bir tarafın daha soluklaştığını, grileştiğini veya donuklaştığını hissediyorlar, bunu da biliyorum. Nedir bizim renklerle değişen tavırlarımız? Siyah ve griyle endişeye, hüzne ve korkuya boğulurken; kırmızıda şehvete, yeşilde özlenen huzura merak salmamız. Ben kırılmak istiyorum. Sırasıyla her aşamadan geçip bir zerreciğe dönüştüğümde durmak istiyorum orada ve beklemek, yeniden ete kemiğe bürününceye dek beklemek istiyorum. Yerden toplamaya kalktığında parmakları delecek sivrilikte kıvrımlarım olsun önce, sonra adımlar artsın, etrafta ayakkabılar çoğalsın, sadece bir çocuk ayakkabısından sakınsınlar beni çünkü narin bir topukta kıymık olamayacak kadar duygusalımdır ben, gerisi üstüme basıp geçsin ya da bir müddet tepinsinler fark etmez. Zerreciklerim bir özgürlük şarkısı eşliğinde uçuşacaklar biliyorum, hangi tanemde hırıldamalar, hangi tanemde kahkahalar olacak bilmiyorum ama benim dahi olsa her türlü özgürlüğe avuç avuç sevgi besliyorum. Seviyorum sizi yeniden doğanlar ve kirlenmemişler, ya da bi kalıp sabun, bir tas suyla temizlenmeyeceğini bilenler.